روز سپندارمذگان یاهمون ولنتاین البته از نوع کاملا ایرانی.........
البته خیلی وقته حداقل تا اونجا که من یادم میاد اکثرا روز عشق توی ایران رو به روز( بیست وپنجم بهمن ماه) میشناسن اما اگه بدونیم که فرهنگ زیبا و بزرگ ایران باستان چنین روزی داشته، بهتر نیست چنین روزیو به صورت کاملا ایرانی(همچون جشنهای نوروز) جشن بگیریم....
فقط کافیه هر کدوم به نوبۀ خودمون ۲۹ بهمن رو روز عشق بنامیم تا کم کم این روز به صورت یه اصل (مثل چهارشنبه سوری و جشنهای نوروز) جا بیفته.
سپندار مذگان روز جشن زمین و گرامی داشت مقام عشق و یکی از روزهای تجلیل و بزرگداشت از مقام زن در ایران باستان به شمار میرفت.
اینم توضیح کامل جشن باستانی سپندار مذگان:
البته خیلی وقته حداقل تا اونجا که من یادم میاد اکثرا روز عشق توی ایران رو به روز( بیست وپنجم بهمن ماه) میشناسن اما اگه بدونیم که فرهنگ زیبا و بزرگ ایران باستان چنین روزی داشته، بهتر نیست چنین روزیو به صورت کاملا ایرانی(همچون جشنهای نوروز) جشن بگیریم....
فقط کافیه هر کدوم به نوبۀ خودمون ۲۹ بهمن رو روز عشق بنامیم تا کم کم این روز به صورت یه اصل (مثل چهارشنبه سوری و جشنهای نوروز) جا بیفته.
سپندار مذگان روز جشن زمین و گرامی داشت مقام عشق و یکی از روزهای تجلیل و بزرگداشت از مقام زن در ایران باستان به شمار میرفت.
اینم توضیح کامل جشن باستانی سپندار مذگان:
در ایران باستان، از بیست قرن پیش از میلاد، روزی موسوم به روز عشق بوده است. این روز در تقویم جدید ایرانی دقیقا مصادف است با ۲۹ بهمن، این روز “سپندارمذگان” یا “اسفندارمذگان” نام داشته است.
“سپنته آرمئیتی” که چهارمین امشاسپند در دین زرتشت است، در پهلوی “سپندازمذ” گفته شده که به معنی فروتنی است. از طرفی چون این امشاسپند، سومین امشاسپند بانو ست و به دلیل مقام بزرگی که زن در کیش مهر دارد، این روز به نام و مخصوص زنان بوده است. جشنی که در این روز برگزار میشده به “سپندارمذگان” معروف است. نامهای دیگر آن “مردگیران”، “مژدگیران” می باشد. ابوریحان بیرونی مینویسد: “اسفندارمذ ایزد موکل بر زمین و ایزد حامی و نگهبان زنان پارسا و درستکار است. به همین مناسبت این روز عید زنان به شمار میرود.” و در زمان ابوریحان این رسم وجود داشته است. در این روز مردان به جهت گرامیداشتِ مقام زن به آنها هدیه میدادند. این جشن تنها بخشش هدایا نبوده بلکه در این روزها زنان فرمانروایی میکردند و مردان از آنها اطاعت میکردند. به این دلیل به این روز مردگیران میگفتند که در این جشن زنها میتوانستند با آزادی و اختیار خویش مرد زندگی خود را انتخاب کنند.
فلسفهی بزرگداشتن این روز به عنوان روز عشق به این صورت بوده است که در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب میکردند و علاوه بر اینکه ماهها اسم داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند. به عنوان مثال روز اول “روز اهورا مزدا”، روز دوم، روز بهمن ( سلامت، اندیشه ) که نخستین صفت خداوند است، روز سوم اردیبهشت یعنی “بهترین راستی و پاکی” که باز از صفات خداوند است، روز چهارم شهریور یعنی “شاهی و فرمانروایی آرمانی” که خاص خداوند است و روز پنجم “سپندار مذ” بوده است. سپندار مذ لقب ملی زمین است. یعنی گستراننده، مقدس، فروتن. زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق میورزد. زشت و زیبا را به یک چشم مینگرد و همه را چون مادری در دامان پرمهر خود امان میدهد. به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندار مذگان را به عنوان نماد عشق میپنداشتند. در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی میشده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن میشد، جشنی ترتیب میدادند متناسب با نام آن روز و ماه. مثلا شانزدهمین روز هر ماه، مهر نام داشت و در ماه مهر، مهرگان لقب میگرفت.
.* سپندار مذگان جشن زمین و گرامیداشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا پیدا میکردند. در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه میدادند. مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده، به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت میکردند.
ملت ایران از جمله ملتهایی است که زندگیاش با جشن و شادمانی پیوند فراوانی داشته است، به مناسبتهای گوناگون جشن میگرفتند و با سرور و شادمانی روزگار میگذرانده اند. این جشنها نشاندهندهی فرهنگ، نحوهی زندگی، خلق و خوی، فلسفهی حیات و کلا جهانبینی ایرانیان باستان است.
و امروز پس از سالها متاسفانه اونقدر با فرهنگ زیبا و بزرگ باستانی خودمون نا آشنا شدیم که چنین جشنهایی که نشان دهندۀ بزرگی مقام زن ومقام عشق در نزد ایرانیان بوده رو فراموش کردیم.
به امید روزی که چنین جشنهایی رو بتونیم همه با هم و در کنار هم جشن بگیریم.
به امید اون روز.......
شاد و عاشق باشید....
“سپنته آرمئیتی” که چهارمین امشاسپند در دین زرتشت است، در پهلوی “سپندازمذ” گفته شده که به معنی فروتنی است. از طرفی چون این امشاسپند، سومین امشاسپند بانو ست و به دلیل مقام بزرگی که زن در کیش مهر دارد، این روز به نام و مخصوص زنان بوده است. جشنی که در این روز برگزار میشده به “سپندارمذگان” معروف است. نامهای دیگر آن “مردگیران”، “مژدگیران” می باشد. ابوریحان بیرونی مینویسد: “اسفندارمذ ایزد موکل بر زمین و ایزد حامی و نگهبان زنان پارسا و درستکار است. به همین مناسبت این روز عید زنان به شمار میرود.” و در زمان ابوریحان این رسم وجود داشته است. در این روز مردان به جهت گرامیداشتِ مقام زن به آنها هدیه میدادند. این جشن تنها بخشش هدایا نبوده بلکه در این روزها زنان فرمانروایی میکردند و مردان از آنها اطاعت میکردند. به این دلیل به این روز مردگیران میگفتند که در این جشن زنها میتوانستند با آزادی و اختیار خویش مرد زندگی خود را انتخاب کنند.
فلسفهی بزرگداشتن این روز به عنوان روز عشق به این صورت بوده است که در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب میکردند و علاوه بر اینکه ماهها اسم داشتند، هریک از روزهای ماه نیز یک نام داشتند. به عنوان مثال روز اول “روز اهورا مزدا”، روز دوم، روز بهمن ( سلامت، اندیشه ) که نخستین صفت خداوند است، روز سوم اردیبهشت یعنی “بهترین راستی و پاکی” که باز از صفات خداوند است، روز چهارم شهریور یعنی “شاهی و فرمانروایی آرمانی” که خاص خداوند است و روز پنجم “سپندار مذ” بوده است. سپندار مذ لقب ملی زمین است. یعنی گستراننده، مقدس، فروتن. زمین نماد عشق است چون با فروتنی، تواضع و گذشت به همه عشق میورزد. زشت و زیبا را به یک چشم مینگرد و همه را چون مادری در دامان پرمهر خود امان میدهد. به همین دلیل در فرهنگ باستان اسپندار مذگان را به عنوان نماد عشق میپنداشتند. در هر ماه، یک بار، نام روز و ماه یکی میشده است که در همان روز که نامش با نام ماه مقارن میشد، جشنی ترتیب میدادند متناسب با نام آن روز و ماه. مثلا شانزدهمین روز هر ماه، مهر نام داشت و در ماه مهر، مهرگان لقب میگرفت.
.* سپندار مذگان جشن زمین و گرامیداشت عشق است که هر دو در کنار هم معنا پیدا میکردند. در این روز زنان به شوهران خود با محبت هدیه میدادند. مردان نیز زنان و دختران را بر تخت شاهی نشانده، به آنها هدیه داده و از آنها اطاعت میکردند.
ملت ایران از جمله ملتهایی است که زندگیاش با جشن و شادمانی پیوند فراوانی داشته است، به مناسبتهای گوناگون جشن میگرفتند و با سرور و شادمانی روزگار میگذرانده اند. این جشنها نشاندهندهی فرهنگ، نحوهی زندگی، خلق و خوی، فلسفهی حیات و کلا جهانبینی ایرانیان باستان است.
و امروز پس از سالها متاسفانه اونقدر با فرهنگ زیبا و بزرگ باستانی خودمون نا آشنا شدیم که چنین جشنهایی که نشان دهندۀ بزرگی مقام زن ومقام عشق در نزد ایرانیان بوده رو فراموش کردیم.
به امید روزی که چنین جشنهایی رو بتونیم همه با هم و در کنار هم جشن بگیریم.
به امید اون روز.......
شاد و عاشق باشید....